12 EYLÜL, ALPARSLAN TÜRKEŞ VE DAVA ARKADAŞLARININ CEZAEVİ YILLARI -2

12 EYLÜL, ALPARSLAN TÜRKEŞ VE DAVA ARKADAŞLARININ CEZAEVİ YILLARI -2

Aynı silâhlarla hem sağ hem sol görüşlü kişilerin öldürülmesi, faili meçhul kalan olaylar ve ölümler ve 11 Eylül'de oluk gibi akan kanın 12 Eylül günü bıçakla kesilmiş gibi durması bu büyük oyunun emareleridir. MHP davasında da görüleceği gibi pek çok olayın, milliyetçilere mal edilmeye çalışılması, amacına tam olarak ulaşamayan "sistemin intikamı" olarak nitelendirilebilir. 12 Eylül darbesini daha iyi anlayabilmek için iç ve dış siyasî gelişmeleri de iyi bilmek gereklidir. Çünkü Türkiye'yi 12 Eylül'e götüren anarşi ve terör olayları dış gelişmelerle paralele bir seyir takip etmiş ve iç siyasî gelişmelerdeki istikrarsızlıkların körüklediği anarşi ortamında, demokrasi dışı eğilimlerin amaçlarına erişmelerine hizmet etmiştir. Anarşi ve terör ülkücü-milliyetçi düşüncenin gelişmesi önünde en büyük engeldir. Çünkü milliyetçilik, bütün bir milleti kucaklayan birleştirici bir unsurdur ve bu fikir ancak daha demokratik bir düzende gelişip serpilebilir. Erol Güngör'ün de belirttiği gibi Milliyetçilik halka dayanan bir hareket olduğu için millî iradeye azamî serbestlik tanımak, yani demokratik olmak zorundadır O hâlde 12 Eylül'e yani bizi kaosa sürükleyen özellikle sol ve bölücü teröre karşı çıkmak, 12 Eylül idaresini "meşru" kabul etmemizi veya desteklememizi gerektDış siyasî gelişmelerin yanı sıra iç siyasetteki gelişmeler de 12 Eylül Harekâtı'nın gerçekleşmesi yolunda önemli bir yer tutar. 12 Mart hükûmetlerinin ardından 1973 yılında yapılan ilk seçimlerde, İnönü'ye karşı giriştiği liderlik yarışını kazanan Ecevit, büyük bir başarı elde ederek 185 milletvekili ile CHP'yi birinci parti konumuna getirmişti. Muhtıra sonunda kapatılan Millî Nizam Partisi'nin yerine kurulan Millî Selâmet Partisi ile oluşturulan Ecevit-Erbakan koalisyon hükûmeti bir yandan Kıbrıs'a çıkarma yapma başarısını gösterirken diğer yandan "genel af" ilân ederek, 1971 öncesinin bütün militanlarını sokağa salmışlardır. Türkiye'de anarşinin yeniden başlamasında şüphesiz bu genel affın büyük katkısı olacaktır. Anarşinin canlanmasındaki diğer bir unsur ise "siyasî iktidarsızlık" olmuştur. 12 Mart'tan, 12
Eylül'e uzanan 9 yılda tam 10 hükûmet kurulmuş ve yıkılmıştır. Bu hükûmetler şunlardır:
1-I.Erim Hükûmeti (Nisan 1971-Aralık 1971)
2-II.Erim Hükûmeti (Aralık 1971-Nisan 1972)
3-Ferit Melen Hükûmeti (Nisan 1972-Nisan 1973)
4-Naim Talu Hükûmeti (Nisan 1973-Şubat 1974)
4-I.Ecevit Hükûmeti (Şubat 1974-Ekim 1974)
5-Sadi Irmak Hükûmeti (Kasım 1974-Mart 1975)
6-I.Milliyetçi Cephe (MC.) Hükûmeti (Mart 1975-Mayıs 1977)
7-II.Ecevit Hükûmeti (Haziran 1977-Temmuz 1977)
8-II.MC Hükûmeti (Ağustos 1977-Aralık 1977)
9-III.Ecevit Hükûmeti (Ocak 1978-Ekim 1979)
10-Demirel Hükûmeti (Kasım 1979- Eylül 1980) irmez. Alparslan Türkeş'in beyanları da bu fikir doğrultusunda olmuştur.
1975 yılında MHP, AP, CGP ve MSP'nin oluşturduğu bir milliyetçi partiler koalisyonu kurulmuş ve bu koalisyon hükûmeti bu dönemin en uzun hükûmeti olma özelliğini kazanmıştır. Ancak terör grupları, bazı medya ve siyasîler, özellikle Türkeş'in iktidara ortak olmasını kendileri açısından mahzurlu bulduklarından faaliyete geçmekte gecikmemişlerdir. Sol örgütler, anarşi ve terörü tırmandırırken, bazı medya organları ve siyasîler ölçüsüz bir muhalefet sergilemişlerdir. Bu ortamda gidilen 1977 seçimlerinde CHP, 213 milletvekiliyle büyük bir oy patlaması göstermiş, MHP ise 3 olan milletvekili sayısını 16'ya çıkarırken oy oranını %67 oranında artırarak, seçimin asıl başarılı partisi olmuştur. Ecevit, Milliyetçi Cephe iktidarını yıpratmak için aşırı sola büyük tavizler vermenin sıkıntısını sonraları daha çok hissedecektir. İktidara geldiğinde "Ben size kapıları açacağım, kapıları kırmanıza gerek yok " diyen Ecevit, 11'ler Olayı diye bilinen, "Güneş Motel" pazarlıklarıyla, milletvekili transferlerini gündeme getirmiş, bu örneklerle ne denli bir "iktidar hırsı"na sahip olduğunu göstermiştir. İktidar hırsının, memlekete verdiği zararın ne ölçülere vardığını bazı siyasiler idrak edememişlerdir. Partisinin ambleminde yer alan "anahtar"ı, siyasî hesapları için sıkı sıkı elinde tutan Erbakan, parlâmentonun kilitlenmesinde önemli bir rol oynamıştır. "kerhen" verdiği desteklerle, "kadayıfın altının kızarmasını" bekleyen politikalarıyla Erbakan, Ecevit ve Demirel hükûmetlerinde ölçüsüz istek ve taleplerde bulunurken, kadayıfın değil, ülkenin yanmasına vesile olacaktır.
Demirel ise, Ecevit ile olan siyasî çekişmelere o kadar dalmıştır ki, yangının farkına dahi varamamıştır. Sokaklar savaş yerine dönerken o "Yollar yürümekle aşınmaz" diyerek kayıtsızlığını göstermiştir. Patlak veren petrol krizi ve buna bağlı olarak bozulan ekonomi, aşırı zamlarla telâfi edilmeye çalışılmış, bu da gelir adaletsizliğini ve yoksulluğu beraberinde getirmiştir. Temel ihtiyaç maddelerinin yokluğu, uzun kuyruklar ve kara borsa özellikle Ecevit hükûmetlerinde artık "kanıksanır" hâle gelmiştir. Çünkü geçim derdindeki halk aynı zamanda, can derdine düşmüştür. Özellikle 1977'den itibaren anarşi ve terör büyük bir hız kazanarak ülkeyi yaşanmaz bir hâle getirmiştir.
Devlet otoritesinin zaafa uğraması ve siyasî istikrarsızlık milleti uçurumun kenarına kadar sürükleyecektir. Bölücü ve yıkıcı unsurlar millet ve devletin varlığını tehdit etmeye başlamış, kurtarılmış mahalleler hatta şehirler ortaya çıkmıştır. Sabah evinden çıkan bir gencin akşam evine gelebilmesi onun en büyük mutluluğu olmuştur.