Kara Eylül

Kara Eylül Bütün ülkücü sehitlerimizin aziz hatirasina ithaf edilmistir
Simdi tarih öncesi zamanlar gibi uzak hatiralari içimizde yasar, gözlerimiz bugu, yüregimize gam düser, keder düser Eylül denince. Biz Eylülün hüzünlerini, sararmis ask zamanlarini unutmus bir neslin çocuklariyiz. Biz, Eylül'ü öyle yasamadik çünkü, Eylül denince hüzün degil, kara bulutlar basar bizi. Öyle kara bulutlar ki, anlatmasi zor, yasamasi zulüm olan zamanlardi o zamanlar. Neydi bu çilelerin sebebi diye bir soran bile kalmadi bugünlerde, sormasin kimse, dert degil. Biz o günlerin aziz hatirasina asla ihanet etmedik, etmeyecegiz ve yasadigimiz her gün, o günlerden izler
taşıyacak yarınlara.
Kimse için degildi kavgamiz, kimse adina degildi mücadelemiz. Memleketti yüregimizde yanan ates, memleketin yüküydü omuzlarimiza çöken. Inanmistik, hem de yürekten ve inandigimiz sevda için yasadik. O sevda ne diye soran bile yok simdiki zamanlarda. Kan ve barut günleriydi ülkemin, kardesin kardese düsünmeden silah çektigi, kursun siktigi günlerdi.
Kimseyi kinamiyorum bugünden bakinca, ama asla o dünlere dönmek istemem. Eger dönersem, ben kendi adima kaldigim yerden devam ederim, kimsenin süphesi olmasin. Çünkü o günlerde ugruna yasadigimiz ve öldügümüz memleketti, Türkiye'ydi, son bagimsiz Türk Devleti'ydi ve bu devleti sonsuza
kadar yasatmaya and içmistik. Bugünlerden bakinca biz yerimizden adim oynamadik, belki o günlerde gaflet ve delalet, hatta ihanet içinde olanlar nerde durduklarinin farkina vardilar.
Bizim yarinlar adina kimseye borcumuz yok, çünkü dünlerde ödedik borcumuzu, belki yarinlardan alacagimiz var. Kara zindanlarda geçen gençlik yillarimizi hiç hesaba vurmadik, hiç teraziye koymadik ama gençliginin en taze baharini memleket adina kara zindanlarda geçirecek bir yigit nesil gelmedi daha. Biz son nesildik, meydan meydan yasadik kavgayi, var olusu ve yok olusa direnisi. Sonunda tarih bizi hakli çikardi, dün bilmem kim adina bize silah sikanlar, bugün düsüncemizin saflarinda yer
aliyorlar, dogru tektir ve aklin yolu birdir.
Bazilari çok zamanlar önce görmüs, yasamis, bazilari geç farkina varmis. Bundan övünç duyariz ve farkina varanlara sonsuz sevgiler deriz. Bu saf memleket safidir, bu saf Türklügün son kalesini yasatma ve ebediyete götürme safidir. Nerelerden nerelere geldik? Bu soruyu kendilerine sormasi gerekenler sorsun, biz sormayiz, çünkü biz hep ayni yerdeydik. “Bir firtinaydi, yasayanlar bilir.” deyip kenara çekilmek degil bizim isimiz, kimseden diyet ve bedel de istemiyoruz amma illa ki bilinsin istiyoruz yasadigimiz kara günlerin, neden ve nasil
yasandigi. Bilinsin çünkü; o acilara katlanmak zor, kara zindanlarda boynu
bükük yasarken, kardesin ölüm haberini yasamak ölümden daha beter. Biz bu günlerden geliyoruz, kimseye borcumuz yok, kimseden de bedel istemiyoruz, istedigimiz bir sey var. O günlerin aziz hatiralarina ihanet edilmesin ve kim ki ihanet ederse bedelini bu dünyada öder. Buna yürekten inaniyorum ben. Bunca canlar memleket için kirildi, ak alinlar kara topraklari sadece memleket için öptü.
Ve simdi yine Eylül... Hatiralarimiz uçusuyor kaldirimlarda, sokaklarda. O hatiralari yasayan nesiller, kendi baslarina bir kösede yok olup gitmediler ve gitmeyecekler. Ömrü biten helalligini alip gidecek tabii ki ama onlarin efsanesi dilden dile söylenecek. Onlar baska zamanlardan
gelmislerdi, sanki ak yeleli güzel atlarla güzel zamanlardan gelip,
yine güzel atlarla güzel zamanlara gitmislerdi. Arayan bulmazdi onlari ama hepsi bizimleydi, hepsi beraberdi hayatimizda. Kolay degil hatiralari aralayip zamana dönmek ve o günlere bugünlerden bakabilmek. Ben bakiyorum. Bakmak zorundayim, iki çocugum var, onlar yarin, ben bugünüm, yasadiklarimiz ise dündü. Yarina dogru yürümek insanoglunun ve bütün yaratilmislarin içindeki en kuvvetli duygudur. Dünü anlatmaktan derdim, yarinlara isik tutmaktir. Yarinlar bu memlekete ve bize, hepimize lâzim. Dünü bilen, düne saygi duyanlar
yarinlarini mutlu yasarlar. Bir daha “Kara Eylül”ler yasanmasin,
dilegim bu ama yasayanlara ve “Kara Eylül” öncesinde memleket için topraga düsenlere saygida kusur edilmesin. Çünkü onlar asla kendi sahsi ihtiraslari için degil memleket adina, vatan topragi için sehit oldular. Bugünlere kalan hatiralari, kara zindanlar ve yagli urganlar, idam günleri, topragi öptükleri yildönümleri olmamali, onlar idealleri için yasadilar ve gerektigi yerde öldüler.
Onlarin ideallerine ben sonuna kadar bagliyim, hayatta baska bir gayem de yok. Tabii ki, “Yikilasi hanede evlad-i iyal var” ama yemin olsun ki, o günlerin hatirasina saygi duymayanlara karsi hiçbir seyi düsünmem. Vatan topragina ihanet edene karsi hiçbir sey düsünmem, her karis topraginda
sehit kani olan, bedeli sadece kan olan bu topraklar için önce kendi kanimdan,
sonra baska kanlardan çok kolay geçerim. Ve kimse unutmasin Türkiye'de hala böyle bir nesil yasiyor. Kim nasil anlarsa anlasin, meydan okumaysa meydan okuma, bu memleket üzerine kimse pazarlik ve hesap yapmasin. Pazarlik yapanin hevesi kursaginda, hesap yapanin kalemi elinde kalir.
Iste bence “Kara Eylül”ün özeti. Katilirsiniz ya da katilmazsiniz ama ben yüregimdekini döktüm. Yüregimde ömrümün sonuna kadar acisi sönmeyecek atesi dile getirdim. Bir sey daha, günlük ugraslar ve günlük magazinlerin pesinde kosanlara sözüm yok, onlar bas, baskan olsunlar, ben ülkülerim, ideallerim
ve Basbugumun çerçevesini çizdigi fikirler için bir degil bin kara Eylül olsa yine yasarim. Kara Eylülleri yasatanlara hiçbir sözüm yok, çünkü onlar adina tarih hüküm verdi, tarihte dipnot bile degiller . Oguzhan Cengiz