EFENDİMİZİN (S.A.V) ŞEMAİL-İ ŞERİFELERİ

EFENDİMİZİN (S.A.V) ŞEMAİL-İ ŞERİFELERİ

Resulullah (s.a.v) Hazretleri,hilkaten ve ahlaken beni Ademin en mükemmeli idi.Bütün peygamberler aslında a'zaları tam yüzleri güzel ve mükemmel olup Peygamberimiz (s.a.v) de,bunların en güzeli ve en mükemmeli idiler.

Resul-i Ekrem(s.a.v)'in boyları,a'zaları ve endamları birbirine gayet mütenasipti.Uzuna yakın orta boylu idiler.Fakat halk arasında-mehabetlerinden-herkesten uzun görünürlerdi.Alınları açık ve geniş,kaşları hilal biçiminde ve birbirine yakın fakat çatık değildi.Gözleri kara,kirpikleri siyah ve uzundu.Terledikleri zaman terleri mübarek yüzlerinden inci taneleri gibi dökülür ve misk gibi kokardı.Çekme burunlu ve az değirmi çehreli,söbüce yüzlü olup boyunları uzunca idi.Dişleri inci taneleri gibi düzgün ve parlaktı.Söz söylediklerinde ön dişleri parlardı.

Omuzlarının arası geniş,omuzları pazuları ve baldırları kalın,bilekleri ve kolları uzunca,elleri ve parmakları kalınca idi.Göğüsleri geniş olup;karınları ile göğüsleri aynı hizada idi.Şişman değillerdi.Ayakları düz taban olmayıp çukurca idi.İri kemikli,iri gövdeli,güçlü kuvvetli ve sık etli idiler.İki omuzları arasında peygamberlik mührü vardı ki bu mühür,bir güvercin yumurtası büyüklüğünde olup kırmızı ve yumru şeklinde idi.

Tenleri yumuşak olup tenlerinin rengi ne fazla beyaz ve ne de esmerdi.Gül gibi kırmızıya meyyal,parlak bir renkti.

Saçları kıvırcık olmadığı gibi dümdüz bir halde de değildi.Sakalları gürdü.Saçlarını uzattıkları zaman kulak memelerini geçtiği olurdu.Sakallarının bir tutamdan ziyadesini uzatmazlar,keserlerdi.

Rihletleri anında saç ve sakalları ağarmağa başlamıştı.Başlarında biraz,sakallarında ise sayılabilecek kadar az beyazlık vardı.

Cisimleri nazif,kokuları latif idi.Koku sürünsün sürünmesin tenleri ve terleri çok güzel kokardı.Bir kimse O (s.a.v) ile musafaha etse o gün O(s.a.v)'in güzel kokusunu devamlı hissederdi.

Doğumları anında göbekleri kesik ve sünnetli olarak dünyayı teşrif etmişlerdi.

Duyuları son derece kuvvetli olup uzak mesafelerden işitir ve görürlerdi.

Resul-i Ekrem (s.a.v)'in simasındaki mehabet,bütün Ashab-ı Kiram (r.a.e) ve O (s.a.v)'i gören diğer insanlar üzerinde derin bir te'sir icra ederdi.O (s.a.v),insanların en güzeli ve en çok nurlu olanı idi.O (s.a.v)'i anlatanlar ''ayın ondördü gibi güzeldi'' diyorlar.

Ashab-ı Kiram'dan Sabır (r.a): ''Heybetli ve bulutsuz bir gecede bir kere Peygamber (s.a.v)'in,bir kere de ayın yüzüne baktım,Resulullah (s.a.v)'in yüzü daha cazipti'' diyor.

Yine Ashab-ı Kiram'dan Berra (r.a): ''Peygamberimiz (s.a.v)'in yüzü en sevimli ve en güzel yüzdü'' diye anlatıyor.

YÜRÜYÜŞLERİ

Allah'ın Resulü (s.a.v) yolda yürürlerken sağa sola bakmadan adeta bir yokuştan aşağı iner gibi kolaylık ve sür'atle yürürlerdi.Yürüme esnasında küçük fakat sık adım atarlardı.Yanlarında gidenler çoğu zaman geride kalırlar veya güçlükle yetişebilirlerdi.

Bir şeye veya bir tarafa bakmak i'cab ederse bütün vücudları ile dönüp öyle bakarlardı.

Peygamberimiz (s.a.v)'in konuşmaları tatlı ve te'sirli idi.Söz söyledikleri zaman gür ve yüksek sesle,kelimeleri tane tane söylerler,hatta dinleyenler sözlerini ezberleyebilirlerdi.Sözlerini umumiyyetle üç defa tekrar ederler,konuşmaları esnasında başlarını yukarıya kaldırırlardı.Kimseye fena söz söylemez ve kimsenin sözünü kesmezlerdi.Boş söz asla konuşmazlardı.

Peygamberimiz (s.a.v)'in ilk zevceleri Hz. Hatice (r.a) validemizin ilk kocasından ''Hind'' adında bir oğlu vardı.Hind (r.a) iyi bir hatipti.Hz.Hasan (r.a) bir gün Hind (r.a)'e: ''Resul-i Ekrem (s.a.v)'in konuşma tarzı nasıldı?'' diye sormuş.

O da:

''Resul-i Ekrem (s.a.v),daima düşünür ve sükutu ihtiyar ederlerdi.Lüzum hasıl olmadıkça konuşmazlardı.Konuştukları zaman da her kelimeyi açık ve fasih olarak söylerlerdi.Elleriyle işaret ettikleri zaman bütün kolunu kaldırırlardı.Bir şeye taaccüb edince elinin içini çevirirlerdi.Bazan bir şey söylerken iki ellerini birbirine çırparlardı.Söz esnasında latife ederek gözlerini öne indirirlerdi.Nadiren güler,fakat ekseriya tebessüm ederlerdi.''

Bazı rivayetlere göre de Peygamberimiz (s.a.v),hiç bir zaman kahkaha ile gülmemişlerdir.Resul-i Ekrem (s.a.v),hiddetli hallerinde de normal zamanlarında da daima hakkı söylerlerdi.Kendileri güzel konuşurlar ve güzel konuşmayanlara da iltifat etmezlerdi.Konuşulması ve anlatılması gereken bazı şeylere kinaye yolu ile işaret ederlerdi.Kendileri sustukları zaman Ashab (r.a.e) konuşurlardı.

TEMİZLİĞE RİAYETLERİ

Peygamberimiz (s.a.v)'in en fazla önem verdikleri şeylerden biride temizliktir.Bir gün üstü başı kirli bir adam görmüş,''üstünü başını yıkayamıyor musun?'' demişlerdir.Bir def'a da adamın biri huzuruna pek perişan bir kıyafetle girmiş,Peygamberimiz (s.a.v) ona: ''Geçinmek için hiç bir vasıtan yok mu?'' demişler.
''Var!'' Cevabını alınca şöyle buyurmuşlardır: ''Madem ki Allah'ın nimetlerine nail olmuşsun; o halde ni'metin eseri üzerinde görülsün.''

Cahiliyet adetlerini üzerinden atamayan bazı kimseler,yerlere tükürür,camilerde bile ibadet esnasında bu gibi hareketlerde bulunurlardı.Peygamberimiz (s.a.v),bu fena adetten son derece tiksinirlerdi.Bir def'a yine böyle bir hareketin izini görmüşler ve son derece hiddetlenerek mübarek yüzleri kıpkırmızı kesilmişti.

O (s.a.v)'in bu hiddetini anlayan Ensar (r.a.e)'den bir kadın ortalığı temizleyerek Resulullah (s.a.v)'in teveccühünü kazanmıştır.

Peygamberimiz (s.a.v)'in umumi meclislerinde kafur veya başka tütsüler yakılır,bu suretle de cemaatın istirahatına dikkat edilirdi.Cuma günleri mescide güzel koku saçılmasını emrederdi.Sıcak bir günde iş sahipleri ve işçiler iş elbiseleriyle camiye gelmişler,camide küçük olduğu için hava taaffün etmiş ve kokmuştu.Bunun üzerine Resul-i Ekrem (s.a.v): ''Yıkanarak gelmiş olsaydınız daha iyi olurdu.'' buyurmuşlardı.Ondan sonra da Cuma günleri yıkanmak sünnet olmuştur.Resulullah (s.a.v)'in mescidi,muntazam silinip süpürülüp temizlenirdi.

Cahiliyet adetlerini üzerinden atamayan bazı kimseler temizliğe hiç ehemmiyet vermezler,sokaklara,yollara,gölgeli ağaçların altına bile pislerler,abdest bozarlardı.Resulullah (s.a.v) bundan da menetmişlerdir.

Peygamberimiz (s.a.v),turp,soğan,sarmısak,pırasa gibi fena koku veren yiyeceklerin kokusundan pek hoşlanmazlardı.Onun için de bu gibi şeyleri yiyen şahısların kokulu halleriyle camiye gelmemelerini ve herkese karışmamalarını isterlerdi.

RESULULLAH (S.A.V)'DE ALLAH SEVGİSİ

Peygamberler iki yol ile insanları Allah(c.c.)e davet etmişlerdir.Bunların biri Allah (c.c)ün celal ve kibriyasını görerek insanları Cenab-ı Hakk(c.c)ün azab ve gazabından inzar etmişlerdir ki,bunlara ''Münzirın'' denir.Hz. Nuh (a.s),Hz.Musa (a.s) gibi.Diğer bir kısmı ise Allah (c.c)ün cemal tecellilerini görerek insanları sevgi,aşk ve muhabbete çağıran peygamberlerdir.Hz.Yahya (a.s),Hz.İsa (a.s) gibi.Her iki sınıf peygamberler,devrin ihtiyacına göre Hakk yola davet için gönderilmişlerdir.Fakat Peygamberimiz (s.a.v) bu iki hususa eşit seviyede değer veren bir peygamber olarak gönderilmiştir.Bu itibarla Kur'an'da:''Şüphesiz biz seni rahmetimizin müjdecisi ve azabımızın habercisi olarak hak Kur'an ile gönderdik.''(Bakara s. 119) buyurulmaktadır.Peygamberimiz (s.a.v),Kur'an lisaniyle (Fetih s. 2) gelmiş ve gelecek bütün günahları afvolunduğu haber verilmiş olmasına rağmen ayakları şişinceye kadar kıyamda dururlar gece namazı kılarlar ve bunu gören bazıları O (s.a.v)'e: ''Ya Resulullah! Sen Allah'ın mağfiretine uğramış bir peygambersin.Bu kadar neden kendini yoruyorsun?'' dediklerinde; Resul-i Ekrem (s.a.v) cevaben: ''Bu büyük nimetin şükrünü eda etmiş olmak gerekmez mi?'' buyurmuşlardır.

AZİM VE CESARETLERİ

Cenab-ı Hakk (azze ve celle),Kur'an da peygamberini methederken onlar hakkında: ''Azim sahibi peygamberler'' buyurmuştur.Peygamberlerin sonuncusu olan Hz.Muhammed (s.a.v) bu sıfata kemaliyle layık ve sahip idiler.Onüç sene devam eden felaket ve haksızlık demleri O (s.a.v)'in azim ve cesaretini asla sarsmamıştır.

Mekke'nin ileri gelenleri O (s.a.v)'e tatbik ettikleri zulüm ve haksızlıktan bıktıkları zaman,O (s.a.v)'e,Arabistan'ın hükümdarlığını zenginlik ve en güzel kadınlarını teklif etmişler ve bu davadan vazgeçmesini söylemişlerdi.Onlar bütün iğfal edici vaadlerin bir fayda vereceğini sanmışlardı.Aslında bu vaadler,en sağlam insanı bile sarsıp,davasından vazgeçirebilirdi.Fakat O (s.a.v),bütün bunlara ikrah nazarı ile bakmış,bütün bu aldatıcı vaadlere mukavemet etmişti.Bu şartlar altında amcaları Ebu Talib,kendilerini himayeden feragat edeceğini hissettirdiği zaman,gösterdikleri azim ve cesaret,insanlık tarihinde benzerine rastlanmayan bir numunedir: ''Amca! bir elime ayı bir elime güneşi koysalar,ben bu hak davadan vazgeçmem!'' buyurmuşlardı.Hayatları boyunca müşriklerle ve diğer gayr-ı müslimlerle olan mücadelelerinde azim ve cesaretin en güzel örneklerini vermişler,orduları sayıca az olmasına rağmen büyük sayıdaki müşrik ordularını azim ve cesaretleri sayesinde perişan etmişlerdir

paylaşımın için teşekküler kardeşim...

Teşekkürler Emeginize Saglık:):